Μνημοσυνο

Τις προαλλες, εκανα ενα μικρο μνημοσυνο. Δεν ειμασταν πολλες, η φυλλοβεργα, το αλευρι και εγω. Διαφορες κατσαρολες παρακολουθουσαν απο μακρυα και η μπλε λεκανιτσα εκτελουσε χρεη διαδικαστικα. Εφτιαχνα κολοκυθοπιτα και θυμομουν την γιαγια μου. Πως μου μιλουσε για την Πατριδα, πως μου ζωγραφιζε, πως επλεκε μπιμπιλες, πως εφτιαχνε κολοκυθοπιτα. Μεχρι προχθες, δεν ειχα φτιαξει ποτε πιτα, δεν ειχα καν ανοιξει φυλλο. Θυμομουν μονο να παρακολουθω τη γιαγια να κανει μαγκιες με την βεργα, να την τυλιγει και να την πεταει, ετσι χωρις νοημα, σαν χορος. Και το φυλλο της να ανοιγει και να ανοιγει. Λεπτο. Ολοστρογγυλο. Τοτε, μου φαινοταν τοσο ευκολο, σιγουρα μπορουσα και εγω; γιατι δεν αφηναν να παιξω και εγω με την φυλλοβεργα? Σιγα σιγα οι πιτες και το ανοιγμα του φυλλου καλυφθηκαν με ενα πεπλο μυστηριου. (Το οτι, μεχρι πριν απο 5-6 χρονια, ουτε καν η μαμα μου τολμουσε να φτιαξει πιτες δεν βοηθουσε την αυτοπεποιθηση). Μεχρι προχθες!

Εφτιαξα λοιπον ενα μαλακο ζυμαρι απο ασπρο αλευρι, νερο και λιγο αλατι. Το αφησα να ξεκουραστει και ετοιμασα την γεμιση. Τετοια ηταν η πιστη μου οτι η πιτα θα πετυχει που θυσιασα και την προτελευταια κολοκυθα της αυλης. Μια κολοκυθουλα μεγαλωμενη απο σπορο, κανακευμενη πρωτα στο καλοριφερ και μετα στην αυλη. Ποτισμενη αγαπη και ολοκληρα γεματα ποτιστηρια (το περσινο καλοκαιρι ηταν πολυ ξηρο). Την ετριψα στον ρεντε και προσθεσα ενα φλυτζανι σταφιδες, κανελα και 5 κουταλιες ζαχαρη. Την αφησα στην ακρη να βγαλει τα μυρωδιαστα ζουμια της και επεστρεψα στο ζυμαρι. Το χωρισα σε πεντε μπαλακια, τα πασπαλισα με αλευρι και, ετσι θυμομουν ετσι εκανα, τα σκεπασα με μια πετσετα. Για να ανοιξω το φυλλο απλωσα λιγο το μπαλακι με την φυλλοβεργα μεχρι να ανοιξει. Αρχισα μετα να το τυλιγω στην βεργα και, μαιμουδιζοντας τις κινησεις τις γιαγιας, να ανοιγω το φυλλο. Ο χορος εχει τελικα λογικη! Το πεταγμα και το στριψιμο και η γωνια του τυλιγματος. Το φυλλο ανοιγε! Σε καποια στιγμη η ζυμη αρχισε να κολλαει στο τραπεζι και στην βεργα, δεν μπορουσα να θυμηθω αν κολλουσε παντα και τι εκανε η γιαγια σε αυτη την περιπτωση. Τελος παντων δεν γινοταν αλλιως και πασπαλισα λιγο αλευρακι. Μολις ειδα το αλευρι να πεφτει σε νιφαδες πανω στο μισοανοιγμενο φυλλο εφαγα φλασια! Αυτο ακριβω εκανε και η γιαγια!

Το φυλλο δεν ανοιξε σαν της γιαγιας, ισως να εφταιγε το αλευρι, μαλλον εφταιγε η απειρια μου. Το λαδωσα, το γεμισα κολοκυθα και το σουρωσα στο ταψι.

H πιτα, αν και δεν ηταν βεβαια το ιδιο καλη με της γιαγιας, ειχε ολες τις γνωριμες γευσεις και χαρακτηριστικα. Τα Θρακιωτικα γονιδια μου δεν θα με προδοσουν; τις πιτες ‘τις εχω’!